Μαρία Πρέκα
τχ. 126, σ. 66- 69
Αναζητώντας τα ίχνη των διδασκαλισσών στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα, ξεκίνησα δειλά το 2007, συστηματικά το 2008, ένα αποκαλυπτικό και συγχρόνως γοητευτικό ταξίδι σε αυτόν τον «τόπο» που το σινάφι των ιστορικών αποκαλεί αρχείο. Το ταξίδι σε αυτόν τον μυστηριώδη «τόπο» ήταν απαραίτητο για την τεκμηρίωση της διδακτορικής μου διατριβής, η οποία τότε ξεκινούσε, με θέμα τις δασκάλες στη συγκυρία του αλυτρωτισμού. Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου ερευνητικού εγχειρήματος σκοπός μου ήταν –και εξακολουθεί να είναι, γιατί η περιπέτεια της διατριβής δεν έχει τελειώσει ακόμη– να διερευνήσω τους τρόπους με τους οποίους συγκροτούνται οι Αρσακειάδες δασκάλες ως ιστορικά υποκείμενα στο χρονικό διάστημα από το 1880 ως το 1913· διάστημα, κατά το οποίο αναλαμβάνουν να διδάξουν την ελληνική γλώσσα και να εγχαράξουν την ελληνική εθνική συνείδηση στους πληθυσμούς των διαφιλονικούμενων περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σημείο εκκίνησης: Αρσάκειο
Ας ξεκινήσουμε, όμως, με μία ερώτηση που δεν είναι ρητορική: αν ένας ερευνητής ή μία ερευνήτρια –όπως εγώ στην προκειμένη περίπτωση– ενδιαφέρεται να φωτίσει τα πρόσωπα, την κίνηση, τη δράση των διδασκαλισσών εκείνης της εποχής, πού θα πρέπει άραγε να αναζητήσει τα στοιχεία για να επιχειρήσει να κάνει κάτι τέτοιο; Αν το καταφέρει, βέβαια, είναι άλλης τάξης ζήτημα. Από κάπου, πάντως, πρέπει να αρχίσει. Για να αποφασίσει, λοιπόν, σχετικά με το πρωταρχικό αυτό ερώτημα, νομίζω πως σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτονται οι ντετέκτιβς στα αστυνομικά μυθιστορήματα και στις αστυνομικές ταινίες και σειρές.
Η Μαρία Πρέκα εκπονεί τη διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Οι δασκάλες της συγκυρίας του αλυτρωτισμού» και εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση
