Γιώργος Κούριας
τχ. 136
Θυμάμαι ότι φθάνοντας στο Παρίσι για να ξεκινήσω τις σπουδές της ψυχιατρικής ειδικότητας, μου είπαν ότι στο μάθημα της νευρολογίας του πρώτου έτους θα έχω καθηγητή έναν Έλληνα ονόματι Θανάση Τζαβάρα. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία.
Θυμάμαι να ταξιδεύω με το αεροπλάνο της Ολυμπιακής δίπλα στον Θανάση και εκείνος, με πολύ τακτ μήπως και παρεξηγηθώ, να μου λέει πως του έδωσε ο Άγγελος Ελεφάντης να κοιτάξει το κείμενο με θέμα την ψυχανάλυση που είχα στείλει για δημοσίευση στο περιοδικό Ο Πολίτης.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να σχολιάζει με συγκατάβαση το «αντερί» (γιλέκο), όπως το είπε, που φορούσε ο Θανάσης όταν τον επισκέφτηκε. Τον θυμάμαι, ένα μεσημέρι στο «Φίλιον», να μου μιλά για μια θεραπεία στην οποία η δυσκολία να αντιμετωπίσει την παθιασμένη μεταβίβαση της ασθενούς τον είχε ταλαιπωρήσει επί πολύ καιρό.
Θυμάμαι το χαμόγελό του, όταν άκουγε τον γιο του να παίζει μουσική. Θυμάμαι πόσο συχνά επανέφερε τη συζήτηση στις κατ’ εκείνον ικανότητές μου, για να μου προσάψει πως εξαιτίας της οκνηρίας μου δεν τις εκμεταλλευόμουν.
Θυμάμαι τη θυμηδία όλων μας ακούγοντάς τον να αρχίζει συστηματικά τις φράσεις του με τα λόγια: «Η Ελένη κι’ εγώ…».
Στις ημερίδες που οργάνωνε το Εκ των Υστέρων τον θυμάμαι να στέκεται όρθιος στο βάθος του αμφιθεάτρου του Γαλλικού Ινστιτούτου, περιμένοντας ανυπόμονα την ευκαιρία να κατακεραυνώσει, με τη στεντόρεια φωνή του, ορισμένους ψυχαναλυτές της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρίας.
Θυμάμαι πως όποτε καλούσα τον Θανάση σπίτι μου για δείπνο, να μην μπορώ να ανταποκριθώ επαρκώς στα καθήκοντά μου ως οικοδεσπότη, επειδή ανά πεντάλεπτο έτεινε το ποτήρι του για να του το γεμίσω πάλι με κρασί.
Θυμάμαι να μοιραζόμαστε οι δυό μας την αγάπη μας για το έργο του γάλλου λογοτέχνη και μαθηματικού Georges Perec.
Θυμάμαι πως σ’ ένα μάθημα νευρολογίας, στη Sainte Anne, ζήτησε από εμάς, τους φοιτητές, να δηλώσει ο καθένας ποια ήταν η παλαιότερή του ανάμνηση και να γίνει έτσι αιτία να εντοπίσω, και στη συνέχεια να νοηματοδοτήσω, τη δική μου.
Τον θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Αντίπαρο, πόσο άρχοντας ήταν φορώντας μαγιώ. Θυμάμαι πολλές Πρωτοχρονιές στο σπίτι του να κόβει ο Θανάσης, μ’ ένα χασαπομάχαιρο, τη βασιλόπιττα σε άπειρα λεπτότατα κομμάτια – είχε πάντοτε πολλούς καλεσμένους.
Τον θυμάμαι να φορά πότε-πότε ένα φέσι ή κάποιο άλλο εκκεντρικό κάλυμμα της κεφαλής, που πολύ του ταίριαζε, όπως πάντοτε πηγαίνουν τα καπέλα σε όσους έχουν μεγάλο κεφάλι και πλατύ πρόσωπο. Και θυμάμαι να σκέπτομαι –τι κρίμα– που δεν φοράει ένα μπορσαλίνο – θα τον έκανε ακαταμάχητο.
Τον θυμάμαι να προσπαθει, ξανά και ξανά, να μας μεταφέρει κάτι από από την υπερβατική κατάσταση συνείδησης, στην οποία περιέπεσε ενόσω ήταν σε κώμα στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Πώς όμως να μοιραστείς την εμπειρία από οπτικές ψευδαισθήσεις και άλλα τινά φαινόμενα του νου ακόμα πιο παράξενα, με όσους δεν την έχουν ζήσει;
[…]
Ο Γιώργος Κούριας είναι ψυχαναλυτής.
