Γιώργος Καράμπελας
Για το βιβλίο: Γεράσιμος Στεφανάτος, Κατασκευές της ψυχανάλυσης, κατασκευή του ψυχαναλυτή: αναζητώντας μιαν αλήθεια που γιατρεύει, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2016, 416 σ.
τχ. 140-141
Eduardo Colombo, in memoriam
Η ψυχαναλυτική θεωρία υπήρξε εν τη γενέσει της τόσο απελεύθερη και δημιουργική όσο φανερώνει η εξήγηση του Φρόιντ (Sigmund Freud) στον (αναλυόμενό του και μέλλοντα ψυχαναλυτή) Έιμπραμ Κάρντινερ (Abram Kardiner), όταν ο τελευταίος επιχείρησε να του ανοίξει συζήτηση για τη θεωρία της πρωταρχικής πατροκτονίας: «Α! Μην το παίρνετε τόσο στα σοβαρά. Είναι κάτι που ονειρεύτηκα μια βροχερή Κυριακή…». Κι όμως, αυτός ο «επιστημονικός μύθος» –όπως τον αποκαλεί ο Φρόιντ– του Τοτέμ και ταμπού αποτέλεσε ένα σημαδιακό κείμενο, με το οποίο δημοσιοποιήθηκαν ευρύτερα, έως κι εκλαϊκεύτηκαν, εμφιλοχωρώντας με αμφιλεγόμενο τρόπο στη μελέτη της κοινωνίας, κεντρικές κατηγορίες της ψυχαναλυτικής μεθόδου.
Η ψυχανάλυση: μια ατέρμονη κατασκευή, από υλικά τόσο ετερόκλητα και τόσο κοπιωδώς συλλεγμένα όσο υποβάλλουν οι άπειρες ώρες κλινικών συνεδριών του ιδρυτή πατέρα και το άνοιγμά του σε όλους σχεδόν τους τομείς του επιστητού, από τη βιολογία, τη νευρολογία και την ψυχιατρική μέχρι τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, την ανθρωπολογία, την εθνολογία και τη θρησκειολογία. Και, συγχρόνως, η ψυχανάλυση: σε διαρκή αναζήτηση μιας «αλήθειας που γιατρεύει», όπως το θέτει ο Γεράσιμος Στεφανάτος στον υπότιτλο του βιβλίου του Κατασκευές της ψυχανάλυσης, κατασκευή του ψυχαναλυτή – πράγμα που θα πει: σε διαρκή εξάρτηση από ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα, δηλαδή όχι μόνο ενάντια σε κάθε αυθαιρεσία, αυταρέσκεια και αυτοαναφορικότητα, αλλά απόλυτα δεσμευμένη στην ετερότητα ενός πάσχοντος υποκειμένου, μια ετερότητα εσωτερικευμένη, μάλιστα, ως υπό συνεχή κατασκευή ασυνείδητη πραγματικότητα του αναλυόμενου και του αναλυτή (μαζί και ξεχωριστά).
Κάτι από τη ζωντάνια, τις προκλήσεις και την εκπληκτική δυσκολία του ιδρυτικού φροϋδικού παραδείγματος αποτυπώνει και το βιβλίο του Στεφανάτου, του οποίου οι συνθετικές αξιώσεις και η αυτοστοχαστικότητα σπανίζουν σήμερα, και δη εν Ελλάδι, όχι μόνο στην ψυχαναλυτική γραμματεία αλλά στις επιστήμες του ανθρώπου εν γένει. Συνδυάζοντας στη γραφή του τη θεωρητική λογιοσύνη με την πολύχρονη κλινική εμπειρία, ο Στεφανάτος αποκαλύπτει τις «σκαλωσιές» της δικής του ψυχαναλυτικής κατασκευής, που εμπνέεται από τους αναλυόμενούς του, βέβαια, καθώς και από την ενεργό εμπλοκή του με τα ψυχαναλυτικά θεωρητικά πράγματα διεθνώς (ως μέλος της γαλλικής ψυχαναλυτικής εταιρείας Quatrième Groupe).
[…]
Ο Γιώργος Καράμπελας είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας και μεταφραστής.