Για το βιβλίο: Νικόλας Σεβαστάκης, Γυναίκα με ποδήλατο: μικρά πεζά, διηγήματα και βινιέτες, Πόλις, Αθήνα 2014
Λίζυ Τσιριμώκου
τχ. 126, σ. 75-76
Οι μέρες περνούσαν κι εμείς αφοσιωθήκαμε στην επιμελητεία
των απογευματινών ήλιων και στο αστρικό μας παρατηρητήριο.
Κάποιοι βαρέθηκαν, αλλά απομείναμε ένας μικρός κύκλος
μέτριων μαθητών με σταθερή ροπή στην ονειροπόληση.
Η μαγιά των μελλοντικών αποτυχημένων.
Νικόλας Σεβαστάκης, «1974 / Παρόν»
«Ανήλικες και ενήλικες στιγμές», γιατί αυτά τα μικρά αφηγήματα του Νικόλα Σεβαστάκη πηγαινοέρχονται σε δύο χρόνους, σε δύο κόσμους διακριτούς αλλά συνάμα και ενιαίους: το άλλοτε της παιδικής-εφηβικής ηλικίας – το τώρα της συγγραφικής αποτύπωσης. Ειπωμένο αλλιώς, πρόκειται για την αφήγηση μιας διαδρομής που συνεχίζεται μεν, αλλά συχνογυρίζει προς τα πίσω και γυρεύει τα ίχνη της πορείας, μικρά οδόσημα μιας προσωπικής μέτρησης των αποστάσεων ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Είναι ο ιδιαίτερος, ευφάνταστος κόσμος των μικρών που μπερδεύεται με τον ετερόρρυθμο κόσμο των μεγάλων, των «θείων» (όπως τους αποκαλεί χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο της αναπόλησής του ο αφηγητής). Τα όρια λοιπόν δεν είναι στεγανά, συχνά στο ίδιο κείμενο ανεπαισθήτως ο τόνος περνά από το ένα στο άλλο επίπεδο και δείχνει πως η ζωή, αυτό το άμετρο συνεχές, είναι πληθυντική, συνεχής διαπλοκή του εαυτού με τους άλλους, μια σταθερή συναλληλία, δίκτυο σχέσεων που αλλού αραιώνει αλλού πυκνώνει.
Η Λίζυ Τσιριμώκου διδάσκει θεωρία της λογοτεχνίας και συγκριτική γραμματολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.