Βασίλης Πεσμαζόγλου
τχ. 121, σ. 105-106
Κατά πόσον οι δύσκολοι καιροί τροφοδοτούν την καλλιτεχνική δημιουργία και ειδικότερα τη λογοτεχνία; Και αν ναι, με τι χρονικές υστερήσεις κάτι τέτοιο συμβαίνει; Λέγεται συχνά πως ιστορικά πρωτόγνωρες αλλαγές, κρίσεις και ανακατατάξεις φέρνουν μεν δυστυχία, αλλά γεννάν και αριστουργήματα. Η πρόσφατη ελληνική εμπειρία, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, δεν μοιάζει να πιστοποιεί κάτι τέτοιο.
Η υπό παρουσίαση παραγωγή του πολυδιαβασμένου και πολυμεταφρασμένου συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών Πέτρου Μάρκαρη αποτελεί μια σαφώς ενδιαφέρουσα καταγραφή της περιόδου που ζούμε. (Αν και έχω εκτιμήσει περισσότερο προηγούμενες ιστορίες του, όπως λ.χ. αυτές που διαδραματίζονται στη γενέτειρά του Κωνσταντινούπολη). Ο συγγραφέας, που τιμήθηκε πρόσφατα με το «Μετάλλιο Γκαίτε 2013» για την εξαιρετική προσφορά του στη γερμανική γλώσσα και τις διεθνείς πολιτιστικές σχέσεις ως «διαμεσολαβητής» των ελληνογερμανικών σχέσεων, πράγματι διατηρεί μια καθαρή, αναλυτική ματιά στη δύσκολη εποχή μας.
Η Τριλογία της Κρίσης απαρτίζεται από τρία διακριτά βιβλία που εκδόθηκαν διαδοχικά το 2010, το 2011 και το 2012. Οι τίτλοι τους είναι ευρηματικοί και εύγλωττοι: Ληξιπρόθεσμα Δάνεια, Περαίωση, και Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Στο πρώτο μέρος της τριλογίας έχουμε αποκεφαλισμούς τραπεζιτών, στο δεύτερο δηλητηριάζονται φοροφυγάδες, στο τελευταίο δολοφονούνται σημαίνοντα πρόσωπα που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύονται συνδυαστικά διαφορετικές πτυχές του «κατ’ εξακολούθηση εγκλήματος» που υπήρξε η ελληνική πολιτική οικονομία των τελευταίων 30 ετών.
Ο Βασίλης Πεσμαζόγλου διδάσκει πολιτική οικονομία στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου