Λίζυ Τσιριμώκου
τχ. 140-141
«Ελευθερία του κολυμβητή:
είσαι ελεύθερος στο μέτρο που αγωνίζεσαι.
Αν αφεθείς, βουλιάζεις».
Kωστής Σκαλιόρας
Προσπαθώ να εντοπίσω, κολυμπώντας αναπόταμα στη μνήμη, πότε πρωτοδιάβασα κείμενο του Κωστή Σκαλιόρα. Θαρρώ πως ήταν ο εξελληνισμένος από τον Κωνσταντίνο Οικονόμου Φιλάργυρος του Μολιέρου, δηλαδή ο Εξηνταβελόνης (1816), που τον παρουσίαζε υποδειγματικά, με φιλολογική και ιστορική επάρκεια, ο Σκαλιόρας στη σειρά «Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη» των εκδόσεων Ερμής. Αργότερα, φυλλομετρώντας τις Εποχές (1963-1967), που είχαν πια κλείσει τον κύκλο τους, ανακάλυπτα μια κιβωτό γνώσεων, οργανωμένη από μια συντακτική ομάδα αποτελούμενη από τα καλύτερα μυαλά του τόπου: βασικός μοχλός του περιοδικού, στην αρχισυνταξία του, ο Κωστής Σκαλιόρας, σε θέση υπεύθυνη, επιτελική. Και αργότερα πάλι, απολαμβάνοντας τη σπιρτόζα Ισαβέλλα και τις τρεις καραβέλλες του Ντάριο Φο, διά σκηνοθετικής χειρός Κάρολου Κουν και γραφίδoς Κωστή Σκαλιόρα (1974), αναρωτιόμουν πώς να είναι άραγε αυτός ο άνθρωπος που κινείται με τέτοια άνεση από τη διαφωτισμένη Σμύρνη του 1800 τόσο στην πυρετώδη ατμόσφαιρα προετοιμασίας ενός εκάστου τεύχους των σοβαρών Εποχών όσο και στους παιχνιδιάρικους στίχους των τραγουδιών της Ισαβέλλας.
Όταν άρχισα να παρακολουθώ συστηματικά τις εκδηλώσεις της Εταιρείας Σπουδών, ψηλά, στην ανηφοριά της Σίνα, και τον είδα live (όπως λέμε), συνταίριαξα την κοψιά του ανθρώπου με την εικόνα του λογίου, του διανοούμενου – ας προφέρουμε τον όρο που έχει πια παραφθαρεί: εφηβική θωριά και ώριμη σκέψη· ένας αέρας νεανικότητας και μια ευγένεια, σε σπάνιο συνδυασμό. Θυμάμαι ακόμη ότι ο Άλκης Αγγέλου, όταν αναπολούσε το δασκαλίκι του στη Σχολή Μπερζάν και καμάρωνε για τους αλλοτινούς μαθητές του, τον ανέφερε πάντα και βεβαίωνε ότι φυσιογνωμικά δεν είχε αλλάξει και πολύ.
Από το συνοπτικό βιογραφικό που συνοδεύει το παρόν βιβλίο μαθαίνουμε ότι, ως νεανίας, ήταν ήδη συνεκδότης ενός περιοδικού, της Νεανικής φωνής – παιδιόθεν λοιπόν το σκουληκάκι της δημοσιογραφίας. Ακολούθησαν οι σπουδές στο Παρίσι, η επιστροφή στα πάτρια εδάφη το 1958 και η έντονη παρουσία στον Τύπο για περίπου μία εικοσαετία: κριτική κινηματογράφου στο Βήμα (1958-1974), κριτική θεάτρου στον Ταχυδρόμο (1961-1967), η συνευθύνη των Εποχών (1963-1967), η αρθρογραφία στο Βήμα εν μέσω της δικτατορίας (1971-1975). Μετά το ’75 κρεμά τα δημοσιογραφικά του παπούτσια και αφοσιώνεται στη διεύθυνση της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, συμβάλλοντας στην παγίωση του θεσμικού της ρόλου στον πνευματικό χώρο, σχεδιάζοντας κύκλους πολιτισμικών εκδηλώσεων και επιμελούμενος τις αντίστοιχες εκδόσεις.
[…]
Η Λίζυ Τσιριμώκου είναι ομότιμη καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.
