Βλαντιμίρ Πούτιν
Τχ. 155-156
12 Ιουλίου 2021
Όταν ρωτήθηκα για τις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις στην τελευταία εκπομπή του τηλεοπτικού προγράμματος Απ’ ευθείας σύνδεση, είπα ότι Ρώσοι και Ουκρανοί αποτελούσαν έναν λαό, [ότι συγκροτούσαν] ένα ενιαίο σύνολο. Δεν ήταν σκέψεις για το βραχυπρόθεσμο μέλλον ούτε η τρέχουσα πολιτική συγκυρία που με παρακίνησαν να απαντήσω με αυτά τα λόγια. Τα ίδια έχω πει σε πολυάριθμες περιστάσεις αυτές οι λέξεις εκφράζουν ακλόνητες πεποιθήσεις μου. Επομένως, αισθάνομαι την ανάγκη να εξηγήσω τις θέσεις μου διεξοδικά και να μοιραστώ μαζί σας τις εκτιμήσεις μου για τη σημερινή κατάσταση.
Πρωτίστως, θα ήθελα να επισημάνω ότι το τείχος που έχει υψωθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, ανάμεσα δηλαδή σε δύο τμήματα που μοιράζονται τον ίδιο ιστορικό και πνευματικό χώρο, συνιστά κατά τη γνώμη μου τη μεγάλη κοινή μας δυστυχία και τραγωδία. Αυτή προκλήθηκε, πρωτίστως, από τα λάθη που εμείς οι ίδιοι διαπράξαμε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αλλά [σε αυτή την τραγωδία] συντέλεσαν επίσης και οι σκόπιμες προσπάθειες των δυνάμεων που ανέκαθεν επεδίωκαν την υπονόμευση αυτής της ενότητας. Η μέθοδος που εφαρμόζουν είναι γνωστή από αμνημονεύτων χρόνων: διαίρει και βασίλευε. Δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Από εκεί πηγάζουν και οι απόπειρες εκμετάλλευσης του «εθνικού ζητήματος» και η δημιουργία διχόνοιας ανάμεσα στους λαούς, καθώς ο απώτερος σκοπός είναι να προκληθεί διχασμός και κατόπιν να εξωθηθούν τμήματα του ίδιου λαού σε πόλεμο το ένα με το άλλο.
Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα το παρόν και να εξετάσουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, είναι απαραίτητο να στραφούμε στην ιστορία. Είναι βέβαια αδύνατο να καλύψουμε σε αυτό το άρθρο όλες τις εξελίξεις που έχουν σημειωθεί σε μια περίοδο που υπερβαίνει τη χιλιετία. Ωστόσο, θα επικεντρωθώ στις καθοριστικές, κομβικής σημασίας, στιγμές, τις οποίες έχει σημασία να θυμόμαστε, τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ουκρανία.
Ρώσοι, Ουκρανοί και Λευκορώσοι, όλοι τους αντλούν την καταγωγή τους από τον λαό των Ρως, που συγκρότησε το μεγαλύτερο κράτος στην Ευρώπη. Στην απέραντη επικράτειά του η οποία εκτεινόταν από τη Λαντόγκα, το Νόβγκοροντ και το Πσκοβ έως το Κίεβο και το Τσερνίγκοβ ζούσαν Σλαβικές και άλλες φυλές που τις ένωνε η χρήση της ίδιας γλώσσας (την οποία σήμερα ονομάζουμε Παλαιορωσική Γλώσσα), οικονομικοί δεσμοί, η διοίκηση των πριγκήπων της Δυναστείας των Ρουρικιδών, καθώς και – ειδικά έπειτα από τον εκχριστιανισμό των Ρως – η κοινή ορθόδοξη πίστη. Η πνευματική επιλογή του Αγίου Βλαδίμιρου, ο οποίος υπήρξε Πρίγκηπας του Νόβγκοροντ και Μέγας Πρίγκηπας του Κιέβου, εξακολουθεί ως σήμερα να καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τους δεσμούς μας.
[…]
