Ελευθερία Σπ. Παπαγιάννη
τχ. 126, σ. 93-94
Τό βιβλίο τῆς Λίζας Μπένου ἀνήκει σέ ἐκεῖνα πού προκαλοῦν τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀναγνώστη ἤδη μέ τόν τίτλο τους. Αὐτό ἀποτελεῖ βέβαια εὐγενῆ φιλοδοξία κάθε συγγραφέα, ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς γνωρίζει ὅμως πώς τέτοιου εἴδους προσπάθειες δέν στέφονται πάντοτε ἀπό ἐπιτυχία. Δέν σπανίζουν δηλαδή οἱ περιπτώσεις, πού ἡ μελέτη ἑνός ἔργου δημιουργεῖ κάποια ἀπογοήτευση, ὄχι γιατί τό περιεχόμενό του εἶναι ἀπαραιτήτως κακό, ἀλλά ἁπλῶς ἐπειδή δέν ἐκπληρώθηκαν οἱ προσδοκίες πού ὁ τίτλος του εἶχε δημιουργήσει. Στήν παρούσα περίπτωση ὅμως ὄχι μόνον αὐτό δέν συμβαίνει, ἀλλά ἀντιθέτως ἡ ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου δικαιώνει ἀπολύτως τήν ἐπιλογή τοῦ τίτλου, γιατί ἡ ἔρευνα τῆς Λ. Μπένου καί ἀπό ἀνανεωτικό πνεῦμα χαρακτηρίζεται καί ἱκανοποιητικά ἀξιοποιεῖ τίς πληροφορίες πού μᾶς παρέχουν τόσο τά νομοθετικοῦ περιεχομένου κείμενα ὅσο καί τά ντοκουμέντα τῆς νομικῆς πρακτικῆς κατά τόν 14ο αἰώνα.
Η Ελευθερία Σπ. Παπαγιάννη διδάσκει ιστορία δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.