Θωμάς Τσακαλάκης
τχ. 125, σ. 39-46
Θα επικεντρωθούμε σε κομβικής σημασίας συνιστώσες των πράξεων λόγου, όπως το νόημα ή η επικοινωνιακή διαδικασία, και θα αποπειραθούμε να ιχνηλατήσουμε το σκωπτικό πνεύμα με το οποίο ο Beckett, στο Περιμένοντας τον Γκοντό, κάνει τα όριά τους να ριγούν. Πρεσβεύουμε πως το ιδίωμα του μπεκετικού oeuvre είναι το wit. Κατά τον VladimirJankélévitch, το wit (ή «Witz») είναι το σκωπτικό «αναστοχαστικό πνεύμα» που άνθισε τον δέκατο όγδοο αιώνα (22), και «η δύναμη να ανακαλύπτεις μακρινές αναλογίες, να κάνεις αισθητές, χάρη στο παιχνίδι των συνηχήσεων και της ομοφωνίας, τις πιο απροσδόκητες συγγένειες» μεταξύ ιδεών που ο κλασικισμός είχε κρατήσει επί μακρόν διαζευγμένες (133-134)∙ άλλως ειπείν, είναι η πνευματώδης, σαρκαστική έκφανση του χιούμορ, η οποία διεγείρει το μπεκετικό «risuspurus,» δηλαδή το «δύσθυμο» και «διανοητικό» γέλιο που γελά «με ό,τι είναι δυστυχές» (Beckett, Watt 48).
Ο Θωμάς Τσακαλάκης αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του ΕΚΠΑ. Κατέχει επίσης δίπλωμα μεταφραστή από το London Institute of LInguists, ενώ είναι και συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων.