Στέφανος Πεσμαζόγλου
τχ. 127, σ. 11-14
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς ένας επέθαινε από αηδία…»
Κ. Καρυωτάκης «Πρέβεζα»
Η στρατηγική της συνοπτικής συνενοχοποίησης όλων των πολιτικών αρχηγεσιών και της κοινωνίας ευρύτερα, που ακολουθεί η κυβερνητική εξουσία και τα προπαγανδιστικά της όργανα, συμπληρώνεται από συμβούλους και απολογητές της: Αναζητούν ευρηματικές θεωρητικές εξηγήσεις σε παραοικονομικές και παρακοινωνικές τάσεις, εσωτερικές και διεθνείς. Ο στόχος είναι διαφανής: Η σχετικοποίηση, μέχρι και ισοπέδωσης, ενός πρωτοφανούς σε ένταση και έκταση σκανδάλου, που μόνον κατ’ ευφημισμόν προσωποποιείται. Και για να μην γίνονται παρανοήσεις, το σκάνδαλο συνίσταται στην αποκάλυψη τελικά —πέρα από τη σύγχυση που προκαλούν εκτοξευόμενα και μη ελεγχόμενα ψεύδη, ή επί μέρους, πλαστές σκευωρίες και κόντρα συνωμοσίες και όλη η ανθούσα παραφιλολογία και ανεκδοτολογία— ενός χοντροκομμένου σχεδίου νομής και διαιώνισης της εξουσίας μέσα από τη συγκρότηση οικονομικών δομών και τον έλεγχο του Τύπου (ξεδόντιασμα αντιπολιτευομένων εφημερίδων, υπονόμευση των αβέβαιων ή ανεπαρκούντως φιλοκυβερνητικών). Η χρόνια διάβρωση των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού συμπληρώνεται με τη διαμόρφωση συνθηκών ανομίας στους κρίσιμους συναφείς τομείς της χρηματοδότησης και της επικοινωνίας για κομματικά αλλά και προσωπικά οφέλη. (Το τερπνόν μετά του ωφελίμου). Η κρίση αυτή εμφανίζεται ως δήθεν «από θεού» προερχόμενη μάστιγα που πρέπει να πλήττει και το τελευταίο κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, για την οποία δεν μπορούν να εντοπισθούν οι υπαίτιοι, να αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες.
Σε στιγμές σαν και αυτές είναι επιτακτικό να επισημανθούν και να προβληθούν οι λίγοι, υπαρκτοί όμως, πυρήνες που (επέδειξαν, για λόγους αρχής και όχι ευκαιριακά θιγομένων συμφερόντων, μια μόνιμη, αδιάλειπτη και σταθερή αντίσταση στη διάρκεια αυτής της επταετίας, κατά των νοσηρών συνδρόμων και των μολυσματικών εστιών. Στα πλαίσια αυτά η παρουσίαση της όλης συλλογιστικής και λειτουργίας του Σοφιανού Χρυσοστομίδη, γίνεται ζήτημα στοιχειώδους αυτοάμυνας στην επιχειρούμενη αναδίπλωση και προσβολή των πάντων.
Συγκεντρωμένες σε τόμο, κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Θεμέλιο, οι επιφυλλίδες του Σ. Χρυσοστομίδη, σχολιαστή και αναλυτή της επικαιρότητας στην Αυγή και στο Αντί «δημοσιογραφούντος στο εν λόγω έντυπο υπό το ψευδώνυμο “Αντήνωρ”» σύμφωνα με μηνυτήρια αναφορά. Ο τίτλος του βιβλίου Ελεύθερα και Απροκατάληπτα προέρχεται από την ομώνυμη στήλη της Κυριακάτικης Αυγής. Καλύπτουν την περίοδο από 20 Μαΐου 1984 («Ένα πενταετές με αυτοκόλλητα» έως την 1η Νοεμβρίου 1987 «Ούτε πείθουν, ούτε συγκινούν…»). Συνολικά εμπεριέχονται πάνω από τις μισές επιφυλλίδες που έγραψε στη διάρκεια των 3½ αυτών ετών. Τα άρθρα διαδέχονται το ένα το άλλο, ρυθμικά ανά τρισέλιδο (έκταση που επέβαλαν οι περιορισμοί της στήλης).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
[1] Πέθανε στα 92 του χρόνια μια μεγάλη, καλλιεργημένη και με διεισδυτική ματιά μορφή της λόγιας δημοσιογραφίας, ο αλεξανδρινός Σοφιανός Χρυσοστομίδης. Υπήρξε για μια μεγάλη διάρκεια 40 ετών μόνιμος συνεργάτης στην εφημ. Η Αυγή και στην πολιτική επιθεώρηση Αντί. Όμως η απουσία του έγινε αισθητή τα τελευταία 3-4 χρόνια που διέκοψε την ενεργή δημοσιογραφική συμμετοχή. Όποτε του ζητήσαμε ως ΣΘ να σχολιάσει κάποια κρίσιμα συμβάντα της πολιτικής ζωής και των διεθνών της σχέσεων, ειδικότερα των ελληνο-τουρκικών, μας χάρισε τα φωτεινά του σχόλια. Σήμερα αναδημοσιεύουμε κείμενο που δημοσιεύτηκε με αφορμή το βιβλίο του (συλλογή άρθρων) με τίτλο Ελεύθερα και απροκατάληπτα. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Αντί στις 16 Δεκεμβρίου 1988 και το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο