Γιώργος Σκευάς
τχ. 128-129, σ. 102-105
Ο Λευτέρης, παρότι έπαιξε σε λίγες σχετικά ταινίες, λάτρευε τον κινηματογράφο. Ήταν πρώτα και πάνω απ’ όλα θεατής, που απολάμβανε μια ταινία με τον ενθουσιασμό και την περιέργεια ενός μικρού παιδιού. Έβλεπε και ήθελε να βλέπει τα πάντα.
Το σινεμά ήταν για εκείνον μια μόνιμη και ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Οι μνήμες από τις ταινίες που είχε δει στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τα φιλμς της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ο ρώσικος κινηματογράφος, ο Ρενουάρ, ο Φελίνι, τα φιλμ-νουάρ, ο Βισκόντι και ο Ντράγερ, και βεβαίως ο Μπέργκμαν. Όλα μπορούσαν να του δώσουν ένα αρχικό ερέθισμα –το πρόσωπο ενός ηθοποιού, μια εικόνα, ένας φωτισμός– που κινητοποιούσε τη φαντασία του και το οποίο στη συνέχεια εγκατέλειπε ή το μετέτρεπε σε κάτι ολότελα καινούριο και τελείως διαφορετικό μέσα από την δική του, μοναδική και ιδιαίτερη, καλλιτεχνική ματιά.
Σκεφτείτε το Σχολείο των γυναικών και τα φιλμς του Ζακ Τατί ή τον Πρίγκιπα του Χόμπουργκ, με τις μεγάλες «διπλοτυπίες» στις αλλαγές των σκηνών, σαν να ζωντανεύουν πλάνα από το φιλμ Σταυροί στο μέτωπο του Κιούμπρικ, ενός σκηνοθέτη που θαύμαζε ιδιαίτερα. Για τον Αμφιτρύωνα του Μολιέρου έψαχνε κάποιες ταινίες που είχε πρωτοδεί, όταν παίχτηκαν στους κινηματογράφους της Αθήνας: το A Funny Thing Happened on the Way to the Forum του Λέστερ, τη Χρυσή άμαξα του Ρενουάρ και τους Κλόουν του Φελίνι. Βλέποντας μια παλιά ταινία του Μάικ Λι, ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να ξανακάνει Τσέχοφ. «Νομίζω ότι βρήκα έναν άλλο τρόπο», μου έλεγε.
Αυτό το «παιχνίδι» με τις ταινίες επαναλαμβανόταν κάθε φορά που άρχιζε την προετοιμασία για μια νέα δουλειά. Θυμάμαι πόσο πολύ αναθάρρησα σε σχέση με την κατάσταση της υγείας του όταν, μιλώντας μου στο τηλέφωνο από το δωμάτιο του νοσοκομείου λίγες μέρες πριν «φύγει», μου ζήτησε να σκεφτώ και να του βρω ταινίες –μεταξύ των οποίων και ταινίες με σκηνές υπνωτισμού!– που θα μπορούσαν να τον εμπνεύσουν και να τον βοηθήσουν στην προετοιμασία του Οιδίποδα…
Ο Γιώργος Σκεύας είναι σκηνοθέτης.
