Tχ. 158-159
Ελένη Βαροπούλου
Νομίζω πως αν μια Ελληνίδα κι ένας Γερμανός που αποφάσισαν να ζήσουν μαζί καταφέρουν να συνυπάρξουν επί τριάντα χρόνια και να μοιράζονται εμπειρίες στην Ελλάδα, τη Γερμανία και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, τότε τα βιώματά τους δεν μπορεί παρά να έχουν υφανθεί με νήματα κι από τις δύο γλώσσες και κουλτούρες. Ο αγαπημένος μου Χανς-Τις Λέμαν άρχισε να συνδέεται ζωντανά με τις ελληνικές τοποθεσίες και με πρόσωπα από το δικό μου οικογενειακό, επαγγελματικό και φιλικό περιβάλλον, να αποκτάει χειροπιαστές αναφορές στον νεοελληνικό περίγυρο και να οικοδομεί μια σχέση ζωής με την Ελλάδα –χώρα γι’ αυτόν «παλαιά» όσο και καινούρια– αφότου γνωριστήκαμε στο Παρίσι το 1992. Και ήταν το ζευγάρι των φίλων μας Georges Banu και Monique Borie, καθηγητών στις Θεατρικές σπουδές της Sorbonne Nouvelle, που μας έφερε κοντά όταν μετά από πρόσκλησή τους συνεργαστήκαμε σε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα με θεατρολόγους από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Η έρευνα εκείνη περιστρεφόταν γύρω από το θέμα «L’espace de la Τragédie». Ολα, λοιπόν, για τους δυό μας ξεκίνησαν από την αρχαία ελληνική Τραγωδία. Κι αυτός ο βαθύς γνώστης των Ελλήνων τραγικών ποιητών, των οποίων ανέλυε τα κείμενα και δίδασκε την ανά τον κόσμο πρόσληψή τους στο Πανεπιστήμιο Γκαίτε της Φρανκφούρτης, ενώ είχε ήδη γράψει το βιβλίο THEATER UND MYTHOS. Die Konstitution des Subjekts im Diskurs der antiken Tragödie (Verlag Metzler, 1991), ξεκίνησε να περπατάει δίπλα μου στους Δελφούς και την Ολυμπία, την Επίδαυρο και τη Δωδώνη, τη Δήλο και τη Σαντορίνη, το Άργος και τις Μυκήνες, τον Κιθαιρώνα και την Πίνδο, τον Μαραθώνα, τη Σαμοθράκη, τη Μήλο, την Αίγινα, τις Πρέσπες, τον Έβρο, τη Λέσβο, το Πήλιο, τη Μονεμβασία, την Κέρκυρα. Στις ατελείωτες συζητήσεις μας για την Τραγωδία και το τραγικό, πρωτεύουσα θέση είχε πάντα ο χώρος, κυρίως ως υπαίθριο θέατρο και τοπίο, ενώ συχνά επιστρέφαμε σε κάποιες αποσκευές τις οποίες και οι δύο είχαμε φέρει από τη Γαλλία. Όπως για παράδειγμα, στις μελέτες των ελληνιστών, ανθρωπολόγων και ιστορικών με επικεφαλής τους Jean Pierre Vernant, Vidal Naquet και φυσικά στην ιστορική ανθρωπολογική σκέψη του Louis Gernet.
[…]
Η Ελένη Βαροπούλου είναι θεατρολόγος, κριτικός και μεταφράστρια
