Παναγιώτης Κουστένης
τχ. 145-146
Μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, οι εκλογές του 2019 φάνηκε να σηματοδοτούν τη σταθεροποίηση ενός νέου πολιτικού τοπίου, με κυρίαρχο στοιχείο την ενδυνάμωση του νέου δικομματισμού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που το αθροιστικό τους ποσοστό έφτασε το 71,4%, σε επίπεδα δηλαδή ανώτερα ακόμα και από αντίστοιχα αθροίσματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο παρελθόν, σε συγκυρίες αποστοίχισης ή χαλαρής ψήφου (ευρωεκλογές 1994, 1999, 2009). Προφανώς, προς την ίδια κατεύθυνση συντείνουν η ανάδειξη αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (από τη ΝΔ), όπως και ο περιορισμός του μεγέθους της Βουλής σε 6-κομματική (με τον οριακό αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής) για πρώτη φορά από το 2009.
Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, ωστόσο, επηρεάστηκε άμεσα από τις ευρωπαϊκές εκλογές που προηγηθήκαν στις 26 Μαΐου, γεγονός που αφήνει ανοιχτό το ερώτημα για τον χαρακτήρα και τη σχέση των δύο αναμετρήσεων. Η τοποθέτηση των ευρωεκλογών για πρώτη φορά τόσο κοντά στις εθνικές (στην «ύστερη περίοδο» του εκλογικού κύκλου) έμελλε να προσδώσει στις πρώτες χαρακτήρα «βαρομέτρου» για τις δεύτερες. Πράγματι, το ίδιο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών τις εντάσσει στην κατηγορία των «επικριτικών εκλογών 2ης τάξης», καθώς οι απώλειες-ρεκόρ του κυβερνώντος κόμματος μετά από μία περιπετειώδη τετραετία επέφεραν πλήρη αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών, αλλά και τη μεγαλύτερη ιστορικά απόκλιση σε σχέση με τα αποτελέσματα των προηγούμενων βουλευτικών (του 2015). Από την άλλη πλευρά όμως, οι δύο αναμετρήσεις έμοιαζαν να έχουν τον χαρακτήρα α΄ και β΄ γύρου (όπως εκείνες του Μαΐου-Ιουνίου 2012), με το κυρίαρχο ρεύμα ωστόσο να έχει εκφραστεί ξεκάθαρα από την αρχή υπέρ της ΝΔ και με την περαιτέρω συρρίκνωση τον Ιούλιο, κυρίως, των μικρότερων (Λοιπών) κομμάτων.
[…]
O Παναγιώτης Κουστένης είναι μαθηματικός, Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, με ειδίκευση στην Εκλογική Κοινωνιολογία.