Μάχη Παΐζη-Αποστολοπούλου
τχ. 137
Όταν το φθινόπωρο του 1977 ο Ι. Θ. Κακριδής οργάνωνε στην Ιθάκη την πρώτη διεθνή συνάντηση ομηρολόγων, κανείς δεν φανταζόταν πως θα ευδοκιμούσε ο σπόρος εκείνος σε μακροζωία και σε επιστημονική καρποφορία. Είχε απευθυνθεί στους πιο επιφανείς τότε ομηρολόγους για να μιλήσουν για «Το Οδυσσειακό ταξίδι», ανάμεσά τους και στον Δημήτρη Μαρωνίτη. Ο μαθητής που είχε τα κότσια να χαράξει γρήγορα τον δικό του δρόμο, και μάλιστα στα ίδια με τον δάσκαλο χωράφια, αποτελούσε για τον Κακριδή κρυφό καμάρι. Τον καμάρωνε, μολονότι δεν συμφωνούσε συχνά μαζί του. Έτσι βρέθηκε ο Μαρωνίτης ανάμεσα στους ομηρολόγους που έμελλε να αποτελέσουν τον «κύκλο της Ιθάκης». Σε εκείνη την πρώτη συνάντηση θυμάμαι την Ζακλίν ντε Ρομιγί (Jacqueline de Romilly) με την πληθωρική της παρουσία, τoν Βόλφγκανγκ Κούλμαν (Wolfgang Kullmann), «Ιθακήσιο» σχεδόν, καθώς δεν έλειψε έκτοτε από κανένα συνέδριο, ως την προχωρημένη πια ηλικία, τoν Φερνάντ Ρομπέρ (Fernand Robert), τον φλεγματικό Μάλκολμ Μ. Γουΐλκοκ (Malcolm M. Willcock), τον ευγενή Χανς Σβάμπλ (Hans Schwabl), τoν μικρόσωμο «γίγαντα» Μαρτσέλο Τσιγκάντε (Marcello Gigante), και μαζί με αυτούς τον Δημήτρη Μαρωνίτη, στην ανηφόρα τότε της επιστημονικής του πορείας. Στην επόμενη συνάντηση, εκείνη του 1979, ήταν πάλι παρών. Έκτοτε, ο Μαρωνίτης θα είναι ένας από τους κωπηλάτες σε μια τριήρη που μόλις ρίχτηκε στη θάλασσα της Ιθάκης, με ούριο άνεμο αλλά με άγνωστες αντοχές.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η πρωτοβουλία του Κακριδή συνέχιζε να υπάρχει, χάρη στον ενθουσιασμό των Ιθακησίων και στην προσήλωση του αρχικού εκείνου πυρήνα των ομηρολόγων. Και τώρα, με τον Μαρωνίτη στο τιμόνι του θεσμοθετημένου πλέον Κέντρου Οδυσσειακών Σπουδών της Ιθάκης, εμπλουτιζόταν με νέο αίμα. Πολλοί από τους μεγάλους είχαν αποχωρήσει, τον Κακριδή τον είχε διαδεχτεί ο Μιχαήλ Σακελλαρίου και μετά ο Φάνης Κακριδής, ο οποίος ύστερα από μια γόνιμη δεκαετή προεδρία, παραχώρησε τη θέση του στον Μαρωνίτη, ενώ προικισμένοι νέοι ομηρολόγοι, ακολουθώντας τους καθηγητές τους, έρχονταν να προστεθούν και να ανανεώσουν τα τακτά πλέον ανά τριετία συνέδρια «για την Οδύσσεια» που γίνονταν στην Ιθάκη. Παράλληλα, είχαν ήδη καθιερωθεί τα ετήσια Σεμινάρια Ομηρικής Φιλολογίας, στα οποία καθηγητές της δημόσιας Μέσης Εκπαίδευσης που δίδασκαν Όμηρο παρακολουθούσαν στην Ιθάκη μετεκπαιδευτικά σεμινάρια, με την επιστημονική και οργανωτική ευθύνη του Κέντρου Οδυσσειακών Σπουδών και τη συνεργασία του Υπουργείου Παιδείας και αργότερα της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ). Φυσικά ο Δήμος της Ιθάκης ήταν πάντοτε αρωγός για να καλοδέχεται τους ομιλητές και να συμβάλλει οικονομικά στην έκδοση των Πρακτικών των Διεθνών Συνεδρίων που από το 1980 εκδίδονται ανελλιπώς.
[…]
Η Μάχη Παΐζη-Αποστολοπούλου είναι ιστορικός, ομότιμη διευθύντρια ερευνών στο Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του ΕΙΕ, γενική γραμματέας του Κέντρου Οδυσσειακών Σπουδών της Ιθάκης.
