Πόπη Πολέμη
τχ. 137
Από τότε που άνοιξε πανιά, τον περασμένο Ιούλιο, γράφτηκαν πολλά για τον Δημήτρη Μαρωνίτη. Ωστόσο έκρινα πως ένα ψηφί ακόμη ίσως δεν περιττεύει. Ψηφί που για άλλη μια φορά επιχειρεί να θεραπεύσει την ασύγγνωστη αιδημοσύνη, η οποία εμποδίζει να κατατεθούν οι οφειλές εν ζωή, τότε που οι άνθρωποι μπορούν να τις χαρούν.
Ήταν Νοέμβρης του 1976, όταν πρωτομπήκα στο μάθημά του, σε ένα από τα καινούρια αμφιθέατρα της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου. Βρέθηκα εκεί παρασυρμένη από τη δίνη της μεταπολίτευσης, που με είχε πείσει πως πρέπει να επιδοθώ στις κοινωνικές επιστήμες: η Σχολή αυτή διέθετε Tμήμα Ψυχολογίας, οπότε θα μπορούσε να γίνει το άλμα στην κοινωνική ψυχολογία, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Τις λέξεις τις ήξερα, τα πράγματα τα αγνοούσα. Τα μαθήματα είχαν αρχίσει μια βδομάδα πρωτύτερα, αλλά έτυχε για λόγους οικογενειακούς να ανέβω καθυστερημένα στη Θεσσαλονίκη. Πριν από εκείνη την Τρίτη (Τρίτη ήτανε θαρρώ), μπαινοβγαίνοντας σε δυο τρεις αίθουσες, είχα προλάβει να απογοητευτώ και να αναπολήσω τα μαθηματικά που είχα άσπλαχνα εγκαταλείψει. Οι υπόλοιποι πρωτοετείς συμφοιτητές μου είχαν προλάβει να υποστούν την ψυχρολουσία του εναρκτήριου μαθήματος του Δημήτρη Μαρωνίτη, εγώ όμως έπλεα σε πελάγη άγνοιας και αφέλειας (κάποιος συμφυρμός είχε γίνει επιπλέον στο μυαλό μου με τον πρόσφατα εκλιπόντα Μαρινάτο…).
Η έκπληξη ήταν μεγάλη εκείνη την Τρίτη. Ο άνθρωπος αυτός τον οποίο αγνοούσα, δίδασκε Όμηρο, με τον οποίο απολύτως τίποτε δεν με συνέδεε. Αν και θρεμμένη με λογοτεχνία, χάρη στο αρχαιόπληκτο σχολείο της χούντας, μόλις και μετά βίας υπέφερα τα «κλασικά γράμματα». Και όμως οι πλαστές διηγήσεις της Οδύσσειας απροσδόκητα προμηνύονταν συναρπαστικές. Είχα, εκείνη την πρώτη μέρα, την τόλμη της αφέλειας κάτι να σχολιάσω, προς μεγάλη απορία των συμφοιτητών μου που τους είχε πτοήσει το προηγούμενο μάθημα από το οποίο απουσίαζα. Είχα τη μεγαλύτερη τόλμη της αφέλειας να δεχτώ να κάνω την εργασία που πρότεινε εκείνος ο καθηγητής, που επιτέλους μου φαινόταν ευφυής: να τεκμηριώσω την πιθανή συνέχεια ανάμεσα στην ε και τη ν ραψωδία της Οδύσσειας.
[…]
Η Πόπη Πολέμη είναι ιστορικός, υπεύθυνη του Βιβλιολογικού Εργαστηρίου «Φίλιππος Ηλιού».
