Αθηνά Αθανασίου
τχ. 125, σ. 64-66
Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ένα κρίσιμο γνώρισμα των διεθνοτοπικών συνθηκών του ύστερου καπιταλισμού είναι η ειδημοσύνη της συν-αδέλφωσης: ένας αισθηματολογικός και ταυτόχρονα τεχνοκρατικός λόγος της φιλάδελφης διαπολιτισμικής συνεργασίας και σύμπραξης, ο οποίος επιστρατεύεται ως μια αυθεντικά θεμελιωμένη τεχνολογία ευφημιστικής μετάθεσης, διαχείρισης και ρύθμισης των πολιτικών συγκρούσεων.
Το βιβλίο της Ελένης Παπαγαρουφάλη χαρτογραφεί το πεδίο της «ήπιας διπλωματίας» και τους τρόπους με τους οποίους αυτή ενεργοποιείται ως όχημα εκείνης της σύγχρονης (δι)εθνικής διακυβέρνησης που έχει αποκληθεί και «μετα-πολιτική». Μέσω πολύμορφων, πολυεπίπεδων, ετερογενών και συχνά αντιφατικών συμφιλιωτικών πρακτικών, που νοούνται ως «μαλακοί» μηχανισμοί εξουσίας, υποκείμενα και κοινωνικές ομάδες δια-κυβερνούν και δια-κυβερνιούνται μέσω της ελευθερίας, της επιλογής, της συμμετοχής και του «συν-άπτεσθαι». Παρά τη φαινομενική κοινοτοπία τους ως «απλώς πολιτισμικών» και «απολιτικών», ή μάλλον εξαιτίας αυτής, οι πρακτικές αυτές φέρουν σημαίνουσα πολιτική ισχύ. Αυτή την επιτελεστική ισχύ της κοινοτοπίας, ως συνάρθρωσης ανάμεσα σε εξουσία, γνώση και υποκειμενικότητα, φωτίζει με εξαιρετική αναλυτική οξυδέρκεια η μελέτη της Παπαγαρουφάλη.
