Αλέξανδρος Κέδρος
Τχ. 134-135
Μια φορά πήγαμε και στην Αίγυπτο.
Όταν πήρε την εξουσία ο Νάσερ και έβγαλε στους δρόμους τους Αιγύπτιους εναντίον των Ευρωπαίων, η οικογένεια Λάππα αναγκάστηκε να φύγει από το Κάιρο κάτω από από κακές συνθήκες. Ο Γιώργος λοιπόν είχε κακές αναμνήσεις και με δυσκολία κατάφερα να τον πείσω –20 χρόνια μετά (1978)– να επισκεφτούμε την Αίγυπτο.
Στο Κάιρο μείναμε σε ένα συμπαθέστατο συγγενή του και περνάγαμε τα πρωινά μας στο ζαχαροπλαστείο που παλιά ήταν της οικογένειάς του και που ακόμη έφερε το όνομα «Lappas». Όταν μάθανε (από εμένα) οι υπάλληλοι ποιος ήταν ο πελάτης τους, μας καταπεριποιήθηκαν: θυμάμαι ακόμα κάτι σαντουιτσάκια με ψωμί μπριός που μας πρόσφεραν, ενώ υπήρχαν και μερικοί ηλικιωμένοι σερβιτόροι που θυμόταν τους γονείς και θείους του. Μείναμε μέρες: Αιγυπτιακό μουσείο, Ισλαμικό μουσείο, τζαμιά, Κοπτικές εκκλησίες, παζάρια, έρημος – ό,τι θες.
Επισκεφτήκαμε και την κυρία Λίλη Μπελένη, μια εντυπωσιακή Συριάνα, αδελφή της επίσης πανέμορφης θείας του Γιώργου. Η κυρία Μπελένη παντρεύτηκε έλληνα γιατρό, αλλά όταν έμεινε χήρα γύρισε στο Κάιρο, που αγαπούσε, και έκανε την ξεναγό. Μας μίλησε για τα αξιοθέατα και για τους Έλληνες που είχαν παραμείνει στην Αίγυπτο. Μια μέρα τρώγαμε σπίτι της και σαν ιταλομαθημένος θα έφτιαχνα τη μακαρονάδα, αλλά μου έπεσε πολύ η ζάχαρη στη σάλτσα ντομάτα και δεν με άφησαν ποτέ να το ξεχάσω.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε και στην Άνω Αίγυπτο. Πήγαμε να αγοράσουμε εισιτήρια για το νυχτερινό τραίνο, αλλά δεν υπήρχαν θέσεις για τις επόμενες μέρες. Ζητήσαμε να μιλήσουμε με κάποιον υπεύθυνο μήπως και καταφέρουμε να βρούμε τρόπο να ταξιδεύσουμε. Μας πήγαν στο διευθυντή του σταθμού. Αυτός μας είπε ότι μόλις είχε γίνει μια ακύρωση και θα έδινε σε μας τις θέσεις και όχι σε κάποιους Ευρωπαίους που ήταν στη λίστα αναμονής, επειδή ήμασταν Έλληνες και οι Έλληνες της Αιγύπτου ήταν οι μόνοι ξένοι που συμπεριφέρονταν στους Αιγύπτιους σαν ίσοι προς ίσους.
[…]
Ο Αλέξανδρος Κέδρος είναι επιχειρηματίας.
