Frederic Worms
τχ. 130-131
Υπάρχουν γενιές που αποκρίνονται στο συμβάν, γενιές που δημιουργούν το συμβάν. Όπως τον Μάιο του 1968. Το καινούριο στοιχείο που προκύπτει σήμερα είναι πως το συμβάν πλήττει αυτή τη γενιά, τη στοχοποιεί. Την αποσβολώνει και συνάμα την χαρακτηρίζει. Το συμβάν, από όπου και αν ιδωθεί, είναι απεύθυνση. Είσαστε εδώ; Δεν σας προέκυψε ότι είσαστε γενιά; Δεν έχετε συνείδηση ότι είσαστε γενιά; Να. Θα σας πούμε εμείς. Είστε οι εχθροί μας. Θα σας ονοματίσουμε. (Τι; Όσες και όσοι κάθονταν στα τραπεζάκια έξω από τα καφενεία είναι «σταυροφόροι»;) Και οι απέναντι όμως θα σας πουν. Μια ταυτότητα είσαστε, απειλούμενη. Είσαστε το τάδε ή το δείνα. Δεν το βλέπετε; ΄Η πάλι θα σας κατηγορήσουν: εσείς, οι ανεπρόκοποι, εσείς οι αδιάφοροι, εσείς, στα τραπεζάκια των καφενείων, εσείς, νυχτιάτικα.
Γι’ αυτή τη γενιά το ζητούμενο είναι και θα είναι ν’ αντισταθεί στο συμβάν, ήτοι και ν’ αντισταθεί σε ό,τι, μες στο συμβάν, τη χαρακτηρίζει και την ονοματίζει. Λες και δεν υπάρχει. Άσε που δεν είναι μόνο «μία» γενεά, γιατί εμείς, οι γονείς, και εμείς είμαστε παρόντες, αποσβολωμένοι, συγκλονισμένοι, κολλημένοι στα τηλέφωνά μας που λειτουργούν πια ως οθόνες, ως ειδοποιήσεις και συναγερμοί. Η δική μας γενιά, οι εικοσιπεντάχρονοι του 1989, συντετριμμένη και αυτή, αποσβολωμένη, αναρωτιέται τι κληροδοτεί σε όσες και όσους είναι εικοσιπέντε σήμερα.
Ο Φρεντερίκ Βορμς είναι καθηγητής φιλοσοφίας στην École Normale Supérieure στο Παρίσι. Το παρόν άρθρο του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Libération στις 15 Νοεμβρίου 2015, τη μεθεπομένη του πολύνεκρου εξαπλού τρομοκρατικού χτυπήματος της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» στο Παρίσι.
